Bayramın ikinci günü yağmurlu bir Bursa sabahında Nilüfer’den Osmangazi’ye doğru giderken şehrin altyapısının ne kadar kötü olduğuna tekrar tanıklık ettik.

Yağış şiddetli de değildi.

Buna karşın bilhassa batçıkların durumu vahimdi.

Avrupa Konseyi ve 11 Eylül bulvarlarından geçerken kendimizi neredeyse arabaların camına kadar ulaşan su birikintilerinin içinde bulduk.

Aracımız dahil çok sayıda otomobilin ciddi kaza tehlikesi atlattığına şahit olduk.

Yol kenarlarının durumu da açıkçası batçıklardan farksızdı.

Normal süratin altında gitmek bile otomobilleri şeritten çıkarıyordu.

Neyse ki bir kazaya karışmadan ulaşmak istediğimiz yere vardık.

Park ettikten sonra aracımıza baktığımızda kendimizi sanki off-road yarışından çıkmış sandık.

Arabamız baştan aşağı çamura bulanmıştı.

Şimdi sormak lazım:

Türkiye’nin dördüncü büyük kentinde, az bir yağışta dahi yolların göle dönmesi düşündürücü değil mi?

Şehrin altyapısının yetersizliğine neden herkes seyirci?

Kentin ana yol olarak adlandırılan son derece az güzergahı var.

Üstelik bahsettiğimiz manzaralara senelerdir her yağışta rastlanmakta.

Peki, gerekli yatırım neden yapılmamakta?

Bursa’nın marka kent olma iddiasının altını doldurmak için önce bu plansızlıkla zor olsa da şehrin altyapısının tamamlanması şart.

Son olarak şunu da belirtelim:

Kentin sadece ana yolları değil, hayli pahalı konutlarının yer aldığı yeni oluşan mahallelerinin de durumu içler acısı…

Örnek isteyen Ata Bulvarı’nın çevresine bakabilir.

Her yağmurdan sonra oluşan göletleri güzelce seyre dalabilir.

Eşsiz (!) manzarayı izlerken pozitif hislerle mi dolar, yoksa biz bu şehre ne yapıyoruz diye mi sorar; artık ne düşüneceğine de herhalde kendi karar verir…

GERÇEK BİR BURSA SEVDALISINA VEDA

Mücadeleyi 19 Ocak 1997’de başlatmıştı.

En büyük hayali Bursa’nın trene kavuşmasıydı.

Bu uğurda yüz binlerce imza topladı.

40 il dolaştı.

Kilometrelerce yürüyüş yaptı.

Ne yazık ki Bursa trenle buluşamadan aramızdan ayrıldı.

Sadece demir yoluyla ilgili çabalamadı.

Eğitimden çevreye kentin pek çok sorununu görev süresi sona ermesine karşın sürekli gündeme taşıdı.

Kentle ilgili açıklamalarını göndermekle kalmazdı…

Yayınlanması için de sürekli arardı, mesaj yollardı.

Kamuoyu oluşturmaya çalışırdı.

Çünkü 22. ve 23. Dönem CHP Bursa Milletvekili Kemal Demirel, gerçek bir Bursa sevdalısıydı.

Dün, kanser illetine yenilen Demirel’i son yolculuğuna uğurladığımız Nilüfer Organize Sanayi Camisi’nde hüzün vardı…

Bana son dönemde en çok hangi kamu görevinin cılkı çıktı diye sorsanız kimse kusura bakmasın milletvekilliği derim.

Aslında sadece Bursa için geçerli değil söylediğim.

Halkla temsilcileri arasındaki uçurum bugünlerde o kadar açıldı ki bir daha kapanması çok zor gibi.

Gerçi milletvekillerinin çoğu halinden memnun gözüküyor.

Seçildiği kent, bölge için çözüm üretmeye çalışana pek rastlanmıyor.

Artık güzel bir bahane de var nasılsa.

Suç yeni sisteme atılıyor.

İşte böyle bir ortamda Kemal Demirel gibi iz bırakan isimlerin değerini çok daha iyi anlıyoruz.

O tren bir gün Bursa’ya elbette gelecek.

Kemal Demirel’in ismi ise istasyonlardan birine adı verilse de verilmese de hiçbir zaman hafızalardan silinmeyecek.
Demirel’e Allah’tan rahmet, ailesi ve dostları başta olmak üzere tüm sevenlerine sabır diliyorum.