Diyarbakır’da 2 kişinin posterleri taşınır.

Birinin ismini yazmaya kalemim varmıyor.

Diğeri Ali Gaffar Okkan‘dır…

Soğuk bir kış akşamı 24 Ocak 2001‘de, Valilik‘ten Emniyet‘e geçerken makam aracına yaylım ateşi açanlar, oracıkta canına kıymıştı Gaffar Okkan‘ın.

Aradan 14 yıl geçti, cinayetin üzerindeki sis perdesi hala kalkmadı.

Hizbullah ve JİTEM‘den şüpheleniliyor.

Ancak Okkan da, diğerleri gibi üzerine örtülü sır perdesiyle faili meçhuller mezarlığında yatıyor dualarla.

 

***

 

Gaffar Okkan‘ın ölümünün üzerinden 14 yıl geçti ama Diyarbakırlılar, onu tanıyan sevenleri ve elbette Emniyet ailesi bu yiğit polisi hiç unutmadı.

Ölümünden bir gün sonra Diyarbakır esnafı kepenk kapatmış ve 7’den 70’e tüm kent, cenaze törenine akmıştı.

Tarihi bir gün yaşanıyordu ve Diyarbakırlılar, halkçı emniyet müdürünü bağrına basmıştı.

 

***

 

Okkan, kentin sevgilisi olmuştu kısa zamanda.

En çok da sokak çocukları seviyordu onu.

Çünkü Gaffar Okkan, bölge halkıyla devlet arasına örülmüş soğuk duvarları yıkmıştı.

Halkın içindeydi her zaman.

Kah Bağlar‘ın bir kahvehanesinde yoksul halkla çay içer, kah Ofis’in ışıltılı caddelerinde mendil satan çocukların başını okşar, kah da surların arasında tiner çeken ötekileştirilmiş gençlerin dertleriyle dertlenirdi.

Yani bugünlerde dillerden düşmeyen açılımı, yıllar önce Gaffar Okkan yapmıştı Güneydoğu‘nun göbeğinde.

 

***

 

24 Ocak‘ın bir diğer anlamı da Uğur Mumcu’dur.

Unutulmaya yüz tutmuş araştırmacı ve gerçek gazeteciliğin en önemli temsilcisiydi Mumcu.

Gaffar Okkan, Hizbullah‘ı çökertmişti, Mumcu da devletin içine sızan çetelerin maskesini bir bir düşürmeye başlamış, Susurluk patlak vermeden yıllar önce derin devletin kodlarını yazmaya başlamıştı.

Onu da karlı bir 24 Ocak günü aramızdan aldılar.

Acısı hala Türkiye’nin yüreğini sızlatıyor.

 

***

 

 

‘Kafamda Bir Tuhaflık‘, klasik bir Orhan Pamuk romanı kokuyor.

1960’lardan günümüze, İstanbul‘un ve Anadolu’nun, siyasal ve sosyolojik gelişmelerini, ülkenin kentleşme evrelerini, köyden kente olan baş döndürücü göçün toplumdaki yansımalarını, sayfalara adeta nakış gibi işlemiş Pamuk.

Elbette, romanda aşk da var.

Zaten kitap, “Hem bir aşk hikayesi hem de modern bir destan” olarak sunulmuş okuyucuya.

Pamuk, kitabı 6 yılda yazmış.

Ama bir solukta okunuyor.

 

***

 

 

Önceki gün Mustafakemalpaşa merkezli, 4,5 büyüklüğündeki depremle hafif sarsıldık.

Deprem uzmanı Ahmet Ercan, Mustafakemalpaşa depreminin Bursa‘daki büyük depremin habercisi olduğunu söyledi.

Çok önemli birşey daha söyledi Ercan, “İstanbul depremine daha zaman var ancak Bursa depremi yakında!“…

Yaygın basın ve bu ülkeyi İstanbul’dan ibaret sanan siyasetçilerimizle idarecilerimiz, yıllardır İstanbul‘a odaklanmışken, vicdan sahibi bilim insanları, Bursa için uyarıda bulunuyor.

Bu öyle bir uyarı ki, “Bursa’da çok şiddetli bir deprem kapıda. Yapılarınız felaket durumda. Binlerce bina yıkılabilir, 10 binlerce insan ölebilir” diye acı gerçekleri yüzümüze haykırıyor.

Ama bu kent depreme öyle hazırlıksız ki, yaralıları iyileştirecek kamu hastanelerinin bazıları bile çürük.

 

***

 

Son yıllarda, ne çok emniyet müdürü geçti Bursa‘dan.

Hepsi, bir yılı ya doldurdu ya doldurmadı.

Kimi terfi eder gibi büyük kentlere gitti, kimi de merkeze alındı.

Kiminin başını talihsiz olaylar yedi, kimi için de süt liman bir dönem geçti.

Sabri Durmuşlar, onların sonuncusuydu.

Dışarıdan bakıldığında, soğuk bir emniyet müdürü havası vardı Durmuşlar‘ın.

Ancak iş disiplini ve mesleğine olan saygısından olsa gerek, yüzü pek gülmeyen bir emniyet müdürü olarak akıllarda kalacak.

Ne var ki, onun döneminde Bursa‘nın asayiş karnesi geçen yıllara kıyasla ‘pekiyi‘lerle doluydu.

Vessalam Sabri Durmuşlar, Bursa‘da iyi anılacak emniyet müdürlerinden biri olarak gitti Ankara‘ya.