Geçtiğimiz günlerde bir telefon aldım. Telefonun diğer tarafındaki Ahmet Amca, ağlamaklı bir sesle, ‘Engelliyim ve çok mağdurum. Bir gelip halimi görün’ diyordu. Ben de önceki gün Emirsultan’daki Ahmet Amca’yı evinde ziyaret ettim. Beni karşılamak için yola çıkmıştı ama ilk gördüğüm nefes nefese kalmış yaşlı bir adamdı. Bir apartmanın birinci katındaki Ahmet Amca’nın evine girdiğimde gözüme çarpan ilk şey kapının yanındaki dolabın üstünde bulunan onlarca ilaç kutusuydu. Kirden kararmış tül perdeden dolayı gün ışığı içeriye neredeyse hiç girmiyordu. Kasvetli ve kirden duvarlarının rengi dahi belli olmayan bir oda, kılıfları olmayan yorgan ve döşek…

Dertleşmeye başladığımız Ahmet Amca, şunları anlattı:

“Tek başıma yaşıyorum bu evde. 69 yaşındayım ve yüzde 89 engelliyim.

Ayda 763 TL engelli maaşı alıyorum. Tek gelirim bu.

Üç ayda bir de kaymakamlık 200 TL veriyor.

Bu oturduğum eve aylık 500 TL ödüyorum, elektrik, su faturası var. Gördüğün odunları da komşular getirdi. Komşular arada bir yardımcı oluyorlar. Bazen de geceleri çöplerden ekmek ve yiyecek bir şeyler topluyorum.”

Bana engelli raporunu çıkarıp gösteren Ahmet Amca, KOAH hastası. Bel fıtığından mustarip, kulaklarında ve gözlerinde sorun var. Kalbine bugüne kadar 5 stent takılmış. Ahmet Amca’ya “Kimin kimsen yok mu” diye sorduğumda gözleri yaşarıyor ve ağlamaklı, ‘Var da yok’ diyor.

Üç evlat sahibi Ahmet Amca şimdi tek başına kalıyor bu evde.

Ahmet Amca’nın düzenli bakıma ve sağlıklı bir yaşam alanına ihtiyacı var.

Yetkililerin ve hayırseverlerin bu mağduriyete duyarsız kalmayacağı ve gerekli desteğin verileceğine inancım tam.