NBA tarihi pis oyun tarzına sahip çeşit çeşit oyuncuyla dolu. Dolayısıyla “pisliğin” de farklı biçimleri var. Bazıları açıkça, bazıları sinsice, bazıları sert biçimde, bazıları bildiğin pis, bazıları vurarak, bazıları da çenesiyle adamı hayattan bezdirerek ama bir şekilde pislik yapıyorlar.

Karl Malone-John Stockton; Bu ikiliyi, tek bir kalemde ele almak lazım. Çünkü kendileri NBA tarihinin en büyük ve en pis ikilileri arasında. Lig tarihinin en namlı dirsekçilerinden Karl Malone ve sinsi oyun kurucuların atası John Stockton; rakibini tırmalar, çeker, kalçasını çıkarıp yere sererdi. Utah’da oynamak o zamanlar her NBA takımı için bir kâbustu. Hakemler Jazz’ın yaptığı her faulü çalmaya kalksa ilk yarı bitmeden maçı tamamlayacak oyuncuları kalmazdı. O yüzden görseler de görmezden gelirlerdi. Yani Utah deplasmanına gitmek demek sonraki gün morluklara, kesiklere, şişliklere hazır olmak demekti. Büyük olasılıkla bunlar karşılığında faul çizgisine bile gidemezdiniz.

Dennis Rodman;

Rakiplere çaktırmadan çakmak konusunda bir bilirkişiydi. Bu işin her numarasında usta, kullanılabileceği her ortamda bir zanaatkâr gibiydi. Doğru pozisyonu almak için dirseğini, tırnaklarını, dişlerini, saçlarını kısacası ne gerekiyorsa kullanmaktan çekinmezdi. Rodman için pislik söz konusu olduğunda gerisi teferruattı.

Kevin Garnett;

Pislik konusunda şarap gibiydi. Yıllar geçip yaşlandıkça pislik repertuarına daha önce görülmemiş numaralar ekleyip zenginleştirdi. Hiçbir oyuncu rakibini konuşarak tahrik etmek konusunda Garnett’in çıktığı seviyeye yaklaşamadı. O insanların aklına girmek konusunda NBA’in Hannibal Lecter’ıydı. İş burada bitse bile inanılmaz olurdu fakat yalnızca bundan da ibaret değildi. Çenesi dışında da türlü türlü numaraları vardı. Bazen düdük çaldıktan sonra bile şutunuzu bloklar, sırf topun fileden geçtiğini görmeyin diye sizi tahrik ederdi.

Bill Laimbeer;

Detroit’in kötü çocuklarının en kötüsüydü ve bundan da zerre pişmanlık duymuyordu. Sadece kazanmak için ne gerekiyorsa onu yapardı. Atılması gereken bir dirsek varsa, o memnuniyetle atardı. Sadece pis oynamazdı. NBA’in en sert ve fiziksel oynandığı çağda, en sert, en pislik oyuncuydu.

Rasheed Wallace;

Çoğu oyuncudan söz ederken basketbolun “teknik” tarafından bahsedecek olursanız aklınıza hücum setleri, taktikler gibi şeyler gelir. Wallace’la teknik kelimesi yan yana geldiğinde, insanın aklına hakemlerin artık çalmaktan yorulduğu sayısız teknik faul den başka bir şey gelmesi çok zor. İnanılmaz ama kariyeri boyunca 317 kez teknik faul alıp bu alanda rekorun sahibi oldu. 2001 sezonunda 41 teknik faul aldı. Rakiplerini konuşarak tahrik etme konusunda bambaşka bir seviyede idi. Laflarına karşılık gelince de çocukları utandıracak bir mızmızlıkla hakemlere ağlardı.

Kobe Bryant;

Klasik “sinsi ve pis” bir oyuncu idi. Faul sayısı yaptığı pislikleri pek göstermiyor, çünkü sicil kaydına işlenmesi gereken pek çok hareketten oyuncu olarak statüsü sebebiyle yırttı. Bazen şut sonrası elini indirirken savunmacısının yüzüne bir tane çakar, bazen de şutu için yer açıyormuş gibi gözüküp rakibinin boğazına dirseği indirirdi. O kadar ki bazen kabahati kendisi işlemesine rağmen kendi lehine düdük çaldırmasını bile bilirdi ve her zaman ve her şartta vücudunu kontrol etmeyi becerirdi.

Charles Oakley; Eğer NBA tarihinde bulaşmaktan herkesin korktuğu bir oyuncu varsa, o da Oakley idi. Onun oyun tarzında “sert” faul diye bir tanım yoktu. Jalen Rose’un ifadesiyle “kuytu sokaklarda karşınıza çıkacak türden” bir tipti. Eski ve yeni NBA oyuncuları arasında bir kafes dövüşü turnuvası yapılsa, son ayakta kalan kesinlikle o olurdu.

Bruce Bowen; Şuta kalkan rakip oyuncuların altına ayağını koymak gibi tüm ligde bilinen bir alışkanlığı vardı, bir basketbolcuya yapılabilecek daha kötü bir şey yoktur. Onun insafsızca koyduğu o ayağın tepesine inmek; bazılarına sezonlara, bazılarına koca bir kariyere mal olmuştu.

Dikembe Mutombo; ESPN’in verilerine göre sağa sola salladığı dirsekler yüzünden 25 sakatlık yaşanmış olması Mutombo’yu pis oyunculardan biri yapmaya yetiyor.