İnan, yazısında şu ifadeleri kullandı:

“Bir gün atomun enerjisini serbest bırakacağız, gezegenler arası yolculuklar gerçekleştireceğiz, ömrü uzatıp, tüberküloz ve kanseri tedavi edeceğiz ama en düşük seviyeli insanlar tarafından yönetilmiş olmanın sırrını asla çözemeyeceğiz.”

Jean Rostand
(1894 – 1977)
Fransız biyolog, bilim tarihçisi ve filozof

Gönlümden, aklımdan geçen şöyle; okuyacak insanın yüreğine işleyen, içini sevgiyle dolduracak bir “sevda şiiri” tadında yazı yazmak.

Buna engel ne var?

Önce sözcükleri konuşturmak gerekiyor. Duyguların bütününü sözcüklere dökmek epey zor. Ünlü yazar Cengiz Aymatov “Bütün duyguları anlatmaya yetecek kadar kelime yoktur. Gerek de yoktur!” der. Büyük adam; bana tercüman oldu.

Sonra yasaklar…

Siyasi ve yoz bir yapının sıkıştırdığı dar alana hapsolmuşluk duygusu. En önemlisi, ülkemizde gerçek bir adalet sisteminin hiç işlemiyor olması.

Bir de söylediğiniz sözün, yazdıklarınızın doğru anlaşılamaması endişesi… Epeydir yaygınlaşmış olan, vatandaşlar arasında bazılarının “muhbirlik” yapma iştahı…

Kendini, muradını anlatmak zorunda olmakla karşı karşıya kalma işkencesi…

Sanırım en önemlisi de yeterince okunmama gerçeği…

İşte bu yüzden yaşadığımız olumsuzlukları, en fazla iki dakikaya sığdırılan televizyon haberinden öğreniyoruz. Ne kadarını öğrenip anlayabildiğimiz de göreceli bir durum.

Bu söylediklerim doğrudan vatandaşa değil; asıl siyaset yapanlara… Kaç kez tanık oldum gazete ya da televizyon haberlerinden öğrendikleri olumsuzlukları, meclis kürsüsünde konuşmalarına konu ettiklerine…

Oysa onların yapacağı araştırmalar, çalışmalar, tespitler haber olacakken, gazetecilerin yaptıklarını kullanarak siyaset yapar hale geldiler.

Bugün hiçbir işlevi kalmayan mecliste, bitip tükenmez konuşmaların, karşılıklı tartışmaların, sert atışmaların ve hatta yumruklaşmaların “şov yapmaktan” öte anlamı yok. İnsanımıza ya da seçmenin sorununun çözümüne epey uzakta.

Öncelikle, sahip olduğu konumu kaybetmek istemiyor hiçbiri… Yerini pekiştirmek isteyenler cephede iyi bir nefer gibi kendini gösterme çabası sergiliyor.

Kime?
Onu seçene…
Seçmene değil…
Liderine!.. “Beni gör! Ben sadakatle sana bağlıyım ve her koşulda senin emrindeyim”in gösterisini yapıp, oyununu oynuyor.

Çöküşün tablosu

Bugün ülkenin ekonomik, siyasi tablosu “kriz” sözcüğüyle açıklanabilecek bir durum değil. Yurdun birçok yerinde ürününü toplamayıp tarlada bırakan çiftçiler feryat ediyorlar. Açlık sınırının altında kalan maaşlarıyla geçinemeyen emeklinin isyanı meydanlarda. Hayat pahalılığının ezdiği büyük bir kitle, derin yoksulluk içinde… Anormal seviyeye yükselen ev kiraları yüzünden, üniversiteye kaydını yaptıramayacak gençlerin sayısı korkutucu. Gıda üreticisi bir ülkede, gıda enflasyonunun çok yüksek olması, büyük bir çelişki değil mi?

En kötü yanı da, yakın gelecekte, bu saydıklarım ve daha sayamadığım temel sorunlar için bir çözüm olabileceği inancı yok toplumda. En küçük bir umut ışığı da görünmüyor.

İşte bu çözümsüzlük, çöküşü işaret ediyor!..

Bu da şu demek oluyor: Türkiye’nin içinde bulunduğu sorunları mevcut siyaset tarzıyla çözmek mümkün değil. İşin trajik yanı, bu olumsuzluğun idrakına iktidar ve muhalefetimizin hâlâ varamamış olması. Durumu kavramaktan epey uzak siyasetçilerimiz. Ayrı ayrı partilerden olmalarına rağmen ne kadar çok benziyorlar birbirlerine.

Olay Medya İcra Kurulu Başkanı Mehmet Ali İnan’ın yazısının tamamı için tıklayın…