– Babam elinde silahla içeri girdi. Annem başını eğdi. Sonra olay bambaşka bir noktaya geldi. Babam silahı kendisine çevirdi ve intihar etti.

 

– Mezarlığa gitmek, yer bakmak, ölüm kaydı almak… Bunlar bi cenaze evine gidip 2 dua edip, mevlüt okutmaya benzemiyor gerçekten çok zor…

 

– Babamı çok özlüyorum. Onu çok seviyorum ama intihar ettiği için onu affedemiyorum.

 

– İlk evliliğim 5 yıl sürdü, Hiranur doğdu ayrıldık…

 

– O eşimden 2009’da boşandım 2011’de başka biriyle evlendim. O da hayatımın ikinci travması oldu. Baba aradım. Ona sığındım. Ondan da bir kızım oldu. Adı İsminur.

 

– Sol yumurtalığım yok benim, anneliğim bitmişti. İkinci evliliğimden sonra sağlığım yerine geldi. Her şerde bir hayır vardır.

 

– Büyük kızım babasıyla görüşüyor. Her ikisinden de kızlarıma maddi anlamda bir şey yok…

 

– Kızlarım ikisi de benim yanımda. Çalışıyorum. Kimseye muhtaç değilim.

 

– İkinci eşimden ayrıldığımıda kızım 1 aylıktı. Annelik sadece yıkayıp doyurmak değil. Bazen babasından da korumak… Altını çiziyorum! Benim birinci görevim kızımı babasından korumak!

 

– Kızıma önce ‘baban uzakta’ dedim. Bu kez de ‘ara’ demeye başladı. Onun bize ulaşması mümkün değil, çünkü aranıyor zaten. Benim onu ihbar edeceğimi düşünüyor ki, doğru düşünüyor. Tabii ki ihbar ederim.

 

– Benim kızım imtihanı ile dünyaya geldi. Balıkesir’e taşınmamın nedeni de bu. Deniz, orman, havuz, kuşlar… 5,5 yaşına kadar getirdim.

– Babam beni konserlere götürürdü. Menajerimdi, arkadaşımdı… Ara ara annem ‘şimdi rahmetli baban olsa yemek isterdi, aman nasıl olsa yok karpuz peynir yiyelim geçsin’ diyor. Deliliğe vursa da o zaman anlıyorum ki, annembabamı özlüyor…

 

– Ben kötü evliliğimden polislerin onu evden gelip almasıyla kurtuldum. Devlet korumasında kaldım. 2-3 yıl kaçtım.