Ülkemizi acıya boğan İstanbul’daki hain terör saldırısında şehit düşen polis memurlarımızın hayat hikayeleri yazılıyor…
Bakıyorsunuz, çoğu 20’li yaşlarda delikanlı…
Ve yeni polisler…
Kimi 3 aylık, kimi 5 aylık…
Bazıları henüz sevdiğine açılamamış sevdalı…
Bazıları sözlü, nişanlı…
Bazıları evlilik hazırlığı içinde…
Yeni evli ve baba olma heyecanı yaşayan, çocuğu olanlar da var…
*
Kimi severek seçmiş polisliği, kimi zorunluluktan!
Atanmaktan umudunu kesmiş öğretmenler var aralarında, ailesine yük olmamak için polisliği seçen…
Kim bilir ne hayaller kurmuşlardı, öğretmen olunca…
Anadolu’nun sakin bir köy okulunda öğrencilerine sevgiyi, barışı, kardeşliği, hayatın ders kitaplarından ibaret olmadığını anlatacaklardı belki de…
Aileleri de kimbilir ne sevinmişlerdi, binbir zorlukla büyütüp okuttukları çocukları öğretmen oldu diye…
*
Ateşin düşmediği ev kalmadı, yüreklerimizdeki koru gözyaşlarımız da söndüremiyor…
Cenaze törenlerini izlerken içimiz yanıyor.
Yazarken, konuşurken canımız acıyor.
Acımız büyük…
Öfkemiz acımızdan da büyük…
İsyanımız, sabrımızla yarışta…
Sorular boğazımızda düğüm düğüm…
Bu kaçıncı?
Niye biz?
Ne istiyorlar ülkemizden?
Günahımız ne?
Türk ve müslüman olmak mı?
Bağımsızlığına, vatanına, bayrağına düşkün olmak mı?
Şanlı tarihi mi?
Bu kanlı terör örgütlerinin sponsorluğunu üstlenenlerin, onları üzerimize salanların amacı ne?
Osmanlı İmparatorluğunu parçaladınız yetmedi, aynı senaryolarla Türkiye Cumhuriyeti‘ni de mi parçalayıp bölmek, sömürge altına almak istiyorsunuz?
Ortadoğu’da istediğiniz gibi at oynatmak, bölgedeki ve ülkemizdeki enerji ve su kaynaklarının tek sahibi olmak için mi yıllardır sürdürdüğünüz bu kanlı tezgah?
*
Dedeleri hain çetelerin arkasına sığınırdı bu korkakların geçmişte…
Torunları da şimdi taşeron terör örgütleriyle aynı yöntemi uyguluyorlar…
Kansız oldukları kadar yüzsüzler de…
Koruyup kolladıkları, ellerine silah, bomba verip yolladıkları beyni kiralık teröristlerin yaptığı her eylemden sonra utanmadan da dost kisvesine bürünerek kınama mesajları gönderirler.
Boşuna takmayın o dostluk maskelerini, kan bürümüş gözlerinizden, konuştukça uzayan burnunuzdan belli oluyor gerçekler…
Türk’le Kürd’ü, sağcısıyla solcusunu, sünnisiyle alevisini, Beşiktaşlıyla Bursasporluyu, Fenerbahçeliyle Cimbomlu ve Trabzonsporluyu birbirine düşüremediniz diye kuduruyorsunuz…
FETÖ darbesinde halkın demokrasi tokadını yediğiniz için hırslanıyorsunuz…
Askerimizin sınırımızda Kürdistan kurma planlarınıza takoz koymasına bozuluyorsunuz…
Ekonomide dövize karşı sergilenen milli duruşumuza, uluslararası anlaşmalara, yeni yatırımlara acayip sinirleniyorsunuz…
Hükümetin terör örgütlerine karşı mücadeledeki kararlılığına, siyasi partilerin TBMM’deki birlikteliğine, AB’nin ciddiye alınmamasına fesatlanıyorsunuz…
*
Her patlattığınız bomba, canımızı acıtıyor ama gerçekleri daha yakından görmemizi de sağlıyor.
Gördükçe de tek bayrak altında kenetleniyoruz…
Ve haykırıyoruz hep bir ağızdan:
Hepiniz kalleşsiniz…
Hepiniz birer küresel leşsiniz!