Salgındı, virüstü, iptal olacaktı-başlayacaktı derken, sonunda Bursaspor’u bu kez yeniden yeşil sahada görmek kısmet oldu ama insan “Böyle mi olacaktı” demekten kendini alamıyor.
Ancak, 98 gün sonra sahaya çıkan Bursaspor beklediğimiz gibi çıkmadı. Antrenmanlardaki hırslı görüntüler, neşeli tavırlar daha çok inançlı söylemlerde bulunan futbolcular sanki Başkent’e gitmemiş, yerlerine sahaya başkaları çıkmış gibiydi.
Elbette anlıyorum saha zemini sentetikti bize uygun değildi… Salgın sonrası herkesin psikolojisi bozuldu… Taraftarsız maça adapte olmak sorunu yaşadınız. Hatta maçtan 3-4 saat önce rakiplerinden birisinde çıkan vakalar etkili oldu…. Ancak buraya kadar gelmişsen hepsini unutacaksın. Tabii ki futbolcular da insan, robot değiller etkilenebilirler ancak yeniden çalışmalara başladıktan sonra futbolculara fiziksel yüklemenin yanı sıra hiç mi psikolojik destek verilmedi.
Sahada gördüğümüz Bursaspor’un liglere ara verilmeden önceki kırılgan yapısından hiçbir farkı yoktu. Tamam rakibin kaybedecek birşeyi yok o yüzden rahattılar ama Bursasporlu futbolcuların vurdum duymazlığına ise diyecek bir şey bulamıyorum.
Maçta neredeyse kaleyi bulan şutu olmayan bir takım nasıl gol atacak, nasıl rakiplerine üstünlük sağlayacak?
60 dakika sahada silik bir görüntü sergileyen Bursaspor, bu dakikada uyanma belirtileri gösterirken, İbrahim Hoca’nın Serdar ve sakatlığı nedeniyle maça yedek kulübesinde başlayan Seleznov hamleleri de işe yaramadı.
Sahadaki futbolcuların hangisini eleştireceksin ki. Her biri birbirinden isteksiz olunca son dakikalarda yenen gol de işleri iyice alt üst etti.
Şimdi işler iyice arap saçına döndü.
Tam artık Süper Lig havasına gireceğiz diye umutlanıyoruz ne yapıp edip yine bir hayal kırıklığı yaşatmayı başarıyorsunuz…
Ne diyelim bize umutlanmak haram…