Geçtiğimiz hafta sevginin, hoşgörünün kenti Konya’da hiç de hoş olmayan, infial yaratan görüntülere şahit olduk. Ülkenin en büyük hayvan barınağında yaşanan vahşete tepkisiz kalmak elde değil elbette.

Hoşgörü ve sevginin timsalı Mevlana şehri Konya’da böyle bir olayın yaşanması ayrıca üzücü durum.

Tabii ki başta sivil toplum örgütleri olmak üzere, devletin en yetkili ağızlarından bu konuda tepkiler geldi haklı olarak.

Ben de o günden beri sosyal medyada konuyla ilgili tepkileri takip ettim.

Bir tarafta, sivil toplum kuruluşları, hayvansever dernekleri ve vatandaşların tepkileri, ülkenin dört bir köşesinden gönderilen fotoğraflar, videolar eşliğinde hayvan barınaklarındaki can dostların durumlarının hiç de hoş olmayan görüntüleriyle paylaşılıyordu.

Diğer tarafta başıboş köpekler yüzünden mağdur olan, evladı ısırılan ve bu yüzden travma yaşadıklarını anlatan anne-babalar, daha yakın zamanda sokakta köpekler tarafında ısırılan küçük bir çocuğun kuduzdan ölmesi gibi sokakta başıboş istemeyen insanlar.

Bir tarafta da, bu olumsuzluklar için önlem almaya çalışan ama pek de başarılı olamayan belediyeler. Onlar da, en konforlu barınağının kendile il sınırları içinde olduğunu ve bu konuda ne kadar başarılı olduklarını anlatıyorlar.

Anlaşılıyor ki bu durum kalıcı bir çözüme kavuşturulana kadar böyle devam edecek gibi görünüyor.

Çünkü hiç kimse şu anki durumdan memnun değil.

KONUNUN TARAFLARI…

Olayın bir tarafı hayvanseverler, onlara göre;

Can dostlar, bulundukları yerde, doğal ortamlarında bizimle beraber yaşamak zorundalar.

Barınaklar çözüm değil. Onlara göre barınaklar esir kampından çok daha kötü.

Birçoğu barınak olayına kesinlikle karşı.

Gerek devlet ve gerekse de belediyeler bunun için gerekli şartları sağlamalılar.

Kısırlaştırmadan tutun da, bakımları ve aşılarına kadar her türlü ihtiyaçları sağlanmalı can dostların.

Barınaklarda yeterli sayıda veteriner bulundurulmadığından tutun da son örnekte de görüldüğü gibi buralarda çalıştırılanların bu işe uygun olup olmadığı araştırılmalı ve ona göre işe alımlar yapılmalı.

Barınaklarda aç kalan hayvanların birbirlerini yemek zorunda kaldığı gibi dehşet söylemlerde bulunmaktalar.

BARINAKLAR…

Başıboş köpeklerin sokakta olmaması gerektiğini savunan bir grup da var ki onlara göre de;

Ülkenin hiçbir kentinde, sokaklarında kesinlikle başıboş köpek bulunmamalı. Onların toplatılarak barınaklarda bakımları sağlanmalı.

Her belediyenin bütçesi belki bunun için yeterli değil. Bütünşehir yasasında olduğu gibi bu barınak hizmeti de büyükşehir belediyeleri marifetiyle tek elden sağlanmalı.

Şehrin uygun bir yerinde tüm kente ait tek bir barınak yapılmalı ve ilçe belediyeleri, hayvansever dernekleri, sivil toplum kuruluşları, hayvansever vatandaşlar ortaklaşa bu barınağın giderlerine, can dostların yiyecek ve bakımlarına yönelik maddi veya sahiplendirmede destek sağlayabilirler.

Başıboş hayvanlarla başa çıkamayan belediyeler, topladıkları hayvanları başka bir belediyenin sınırları içine naklederek kendilerinden bu sorumluluğu attıklarını düşünmekteler.

Bu grubun genel görüşüne göre, hiçbir Avrupa ülkesinin sokaklarında, caddelerinde başıboş köpek görmek mümkün değil. Bütün evcil hayvanlar sahiplendirilmiş durumda.

Bizde ise bırakın sokakları, kentin en merkezi yerleri dahi başıboş köpek dolu.

BELEDİYELER…

Ve, her iki grubun arasında kalan, hiçbir tarafı memnun edemeyen  belediyeler.

Onlar kanunun kendilerine verdiği yetkiye göre hareket etmeye çalıştıklarını ifade ediyorlar.

Can dostlar için barınaklar yapmak, topladıkları başıboş hayvanların bakım ve aşılarının yapılarak alındıkları yere sağlıklı bir şekilde bırakmakla üstlerine düşeni yaptıklarını savunuyorlar.

Bütçeleri ölçüsünde en konforlu barınakları inşa edip, onların en sağlıklı ortamlarda yaşamalarını sağlamaya çalışmaktalar.

SONUÇ…

Peki, ülkede bu kadar başıboş sokak hayvanı nasıl çoğaldı? Kimine göre barınaklar kimine göre sokaklar bu can dostlar için hangisi çözüm?

Ve, biz hangi ara bu kadar vahşileştik de savunmasız can dostlara türlü işkence yapan insanlara şahit olmaya başladık?