Olimpiyat Oyunları bu yıl Fransa’nın başkenti Paris’te düzenleniyor.
Cuma akşamı Seine Nehri üzerinde açılışı yapılan oyunlara Türkiye 102 sporcu ile katılacak. Maalesef ki sporcu sayımız son 3 Olimpiyat’a göre daha az.
Tokyo 2020’yi 2 altın, 2 gümüş ve 9 bronz olmak üzere 13 madalya ile kapatan Türkiye tarihinin en yüksek madalya sayısına ulaşmıştı.
Fakat ne yazık ki bu 13 madalya bizi sıralamada, ancak 35. sıraya yerleştirmişti.
Kabul edelim ki biz olimpik bir ülke değiliz.
Hatta yine kabul edelim ki futbol haricindeki spor branşları ülkemizde pek ilgi görmüyor.
Son dönemde yakalanan başarılar sayesinde kadın voleybolumuz gerçekten önemli bir ivme kaydetti. Zaten Olimpiyatlarda da bir tek Dünya Şampiyonu apoletli Filenin Sultanları boy gösteriyor.
Basketbolda erkeklerde Fenerbahçe ve Anadolu Efes’in sürüklediği önemli bir ligimiz var, ancak milli takım düzeyinde hem erkeklerde hem de kadınlarda başarıdan çok uzağız.
Hentbol branşı da zaten yok sayılıyor.
Ha futbola ilgimiz yüksek de Olimpiyatlarda var mıyız? Tabii ki hayır. En son 1960’ta boy göstermişiz.
Tabloda da göreceğiniz gibi en başarılı olduğumuz branş güreş. Ancak ata sporu dediğimiz güreşte de son dönemde büyük düşüş var.
Halterde ise toplam 11 madalyamızın 6’sı Naim Süleymanoğlu ve Halil Mutlu’dan. 2004 Atina’dan 5 madalya ile dönen halter takımımız, sonrasında tek madalyasını 2016’da Özbek asıllı Daniyar Ismayilov’un getirdiği gümüşle kazanmış.
Sporun atası atletizmde ise zaten esamemiz bile okunmuyor.
Dedik ya olimpik bir ülke değiliz.
Varsa yoksa futbol.
Onda da uluslararası arena da sadece 2000 yılında Galatasaray’ın kazandığı 2 kupa var, gerisi kuru heyecan.
Tesisleşmeyle övünüp duruyoruz ya, acaba başarıyı getirecek unsurları yeniden mi gözden geçirsek.
Başta futbol olmak üzere, eğitimin içi boşsa sporcunun yetişmesi sadece tesadüflere kalır.
Böyle olunca da biz çok tartışır dururuz; “Bizden neden elit sporcu çıkmıyor” diye.
Bekleyin belki denk gelir!